از کودک فال فروشی پرسیدم:« چه می کنی؟»

گفت:« از حماقت انسان ها تکّه نانی در می آورم. آدم ها از منی که در امروزم مانده ام، فردایشان را می خواهند!!!»

نیروانا

 امروز فال حافظ خریدم؛

وقتی بازش کردم خالی بود.

این بهترین فال زندگی ام بود!

نیروانا جم

 هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست!

نیروانا

«حافظه ی ما؛ حافظ»

شاید دیوان هیچ شاعری را پیدا نکنی که تا این اندازه تو را اذیت کند؛البته از این جهت که سرگردان می مانی که کدام غزل بهتر از دیگریست؟!

این شاگرد رند دکان نانوایی عجب شجاعت و درایتی به خرج داده که خودش با بی رحمی آثار ضعیفش را نابود کرده تا آن چه که به جا می ماند، هر غزلش«شاهکار» و هر بیتش« شاه بیت» باشد.

دانش آموز دبیرستانی که بودم، با یکی از همشاگردی هایم به اسم« عبدالکریم نصری» نذر کرده بودیم در یک سفر زیارتی به شیراز، از در وردی حافظیه تا خود مقبره را سینه خیز طی کنیم و به آن جا که رسیدیم بعد از خواندن فاتحه؛ دو نفری غزل« زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم...» را همصدا و به آواز بخوانیم؛ طوری که توجّه تمام زایرین به ما جلب شود. این سکانس رویایی را بارها با هم مرور کردیم و از پلان به پلان آن لذت بردیم و قند توی ذلمان آب شد. هرچند هرگز حتی یک برداشت واقعی از آن سناریو را نداشتیم!

در دوره ی دانشگاه غزل« منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن...» ذهن و دلم را به خود مشغول کرده بود و شب امتحان«حافظ» با خودم عهد کردم که هرگز از حافظ جدا نباشم.

سال ها بعد، وقتی که خدا نخواست که« محمد رضا» ی عزیزمان دیگر در دنیای ما باشد؛ تنها شعری که برای حک بر روی سنگ مزارش به نظرم رسید این بود:« یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش/ می سپارم به تو از دست حسود چمنش» و مصراع :«؟مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم!» زینت بخش تابلوی معرقی شد که به یاد پسرمان  ساختیم تا هر روز جلوی چشممان باشد.

ما ایرانی ها با حافظ فال می گیریم، از حافظ حال می گیریم و دیوانش را روی طاقچه هایمان در کنار قرآن جا می دهیم.همه چیز ما را به یاد حافظ می اندازد و او با تمام سطوح زندگی مان عجین شده است.

سال های سال، جلسات انجمن ادبی « الهه ی الهام» با غزلی از حافظ آغاز شد و با غزل بعدی پایان گرفت.بخش حافظ خوانی جلسات آنقدر شیرین و جذاب شده بود که کسی دوست نداشت آن را از دست بدهد.یک روز مسعوده جمشیدی دیر رسید و وقتی فهمید حافظ را خوانده ایم با ناراحتی گفت:« خیلی نامردید!»

در این وانفسای اتم و نانو  و دیجیتال کلام شیرین و دلنشین این شاعرِ عارفِ رندِ نظرباز ِ طناز و ناز، نیاز هر روزمان شده است. حافظ پشتوانه ی ماست.دارایی ما و برگ آس ما برای رو کردن در ادبیات جهان. انگار بدون حافظ، حافظه ی ما خالی است.

اختصاص فقط یک روز در سال به گرامیداشت حافظ کافی نیست اما غنیمت است.

به یاد مادربزرگ ها، حافظ را به «شاخه ی نباتش» سوگند می دهیم که فال و حال خوبی را برایمان ببیند.

حافظ، خداحافظ! 

بیستم مهر ماه،

روز گرامیداشت حضرت لسان الغیب

شمس الدین محمد حافظ جهانی

مبارک باد!

وقتی خدا بخواهد بزرگی آدمی را اندازه بگیرد؛

مت را به جای قدش،

دور قلبش می گیرد...!

نیروانا

مترجم: زین العابدین چمانی

کمی دیر شده اما هنوز مهر ماه تمام نشده است، تازه اگر هم تمام بشود.«مهربانی» که تمام نمی شود. محبت یخ نیست که اگر خریدار نداشته باشد، آب بشود و از بین برود. محبت یک ودیعه ی الهی در وجود انسان ها و یک انرژی پایدار و پایان ناپذیر در طبیعت است.

وظیفه ی خودم می دانم به دوستانم که آثارشان در انجمن ادبی «الهه ی الهام» درج شده و سایر عزیزانم تولد زیبایشان را تبریک بگویم.

می شود برای همه ی دوستان متولد ماه مهر، نام مشترک « مهرداد» را هم در نظر گرفت.چون آن ها هدیه ی ماه مهر به ما هستن تا در کنارشان از زندگی لذّت بیشتری ببریم.

اسامی متولدین مهر:

نیروانا

مهدی سلمانی

محسن قویدل

محدثه ی عابدین پور

محمد رادین جواهری

احمد رضا کامل

تولدتان مبارک!!!

پدر آمد از راه

دست هایش خالی

کودکان چشم به دستان پدر

سفره ی خالی را

پدر از پنجره بیرون انداخت

سفره ی قلبش را بار دیگر گسترد

بچه ها آن شب هم

مثل دیگر شب ها

یک شکم سیر محبّت خوردند...!

نیروانا

لیوان چای روی میز در انتظار یک بوسه است.

نه تو می آیی...!

و نه او گرم می ماند.

چه گناهی دارد سماوری که داغدیده است؟!

نیروانا